Van Bangkok naar Pai,….
13 uur ‘Hakke Hakke Tuf Tuf’
Fotografie & tekst: John Baggen
13 uur ‘Hakke Hakke Tuf Tuf’
Op het programma staat Thailand. We hebben altijd een motto tijdens onze reizen. “Waar de toerist naar links gaat, gaan wij naar rechts”. Dus we gaan niet naar de witte strandjes in het zuiden en willen ook geen cocktails drinken in Phuket. Onze bestemming is het noordelijke Pai. Als fotograaf zoek je de beelden in de haarvaten van de, voor ons nog vaak onbekende, samenleving. Daarvoor gaan we een jungle tocht maken naar een Hill Tripe Village aan de grens met Myanmar in het uiterste noorden van Thailand.
De vliegreis is altijd wel een ‘dingetje’. Voor een jungletocht kun je niet alle apparatuur meenemen. Kritisch kijken in de camera koffers en goed nadenken wat wél en wat niet mee gaat. Je laat liever twee broeken thuis om één lens extra mee te kunnen nemen. Bepakt en bezakt vliegen we van Amsterdam naar Bangkok. Daar overnachten we om een dag later de trein te nemen naar Chiang Mai.
Het wordt…
‘Kedeng kedeng kedeng oe oe!!!’
We eten nog een portie Pad Thai, een heerlijk noodle gerechtje met ei en pinda’s. Je weet immers niet wat we mogen verwachten in de trein. De geplande vertrektijd is 18:10 en naar verwachting komen we morgenvroeg in de ochtend rond 7:00 uur aan in Chiang Mai. Er staat in de kop dit artikel wel ‘Hakke Hakke Tuf Tuf’ maar het wordt uiteindelijk toch meer ‘Kedeng kedeng kedeng oe oe!!!’ Wat een imposante reis en wat een andere wereld.
In Nederland ligt 7.012 km spoor volgens mij omgeven 7.012 km hekwerk. “Dat is voor de veiligheid, anders gaan mensen op het spoor lopen.” Ik moet er bijna om lachen als ik uit het raam van de trein kijk. Het zou ons weinig moeite kosten om in het voorbijrijden van de huizen het wasgoed van de draad te vissen. De trein rijdt écht dwars door de wijk en pal voor de deur. We ruilen na een uurtje het stedelijke landschap geleidelijk in voor een ruimer uitzicht. We passeren het ene dorpje na het andere. De deur van de trein staat trouwens gewoon open. Dat geeft wat verkoeling. Het is uiteindelijk gewoon 35 graden. Deze temperatuur is prachtig gecombineerd met een luchtvochtigheid die je het gevoel geeft alsof je in een vissenkom zwemt. Zeker als je lekker in de deuropening kunt zitten met benen buitenboord is het heerlijk om de wind tussen je tenen voelen. Probeer je dit voor te stellen tussen Den Bosch en Utrecht?
De restauratie wagen,… een ‘Sterren Restaurant’ op wielen
Het begint wat te schemeren en ineens ruiken we de geur van de Thaise keuken. Als we op onderzoek uit gaan blijkt het volgende rijtuig en heus restaurant te zijn. Onze verbazing bereikt een hoogtepunt wanneer we de menukaart onder ogen krijgen. Een geschreven polonaise van de heerlijkste gerechten. En ‘last but not least’ serveerden ze ook een koele pint. De restauratie wagen was een ‘sterren restaurant’ op wielen dat nog niet ontdekt is door de Guide Michelin.
Contact leggen met de medereizigers gaat als van zelf. Iedereen is gelijkgezind maar ook gelijkgestemd. Zo zitten we in een mum van tijd een potje te kaarten met drie studenten uit Berlijn en een meisje uit Canada. Aan het tafeltje tegenover ons zit een stel uit Italië dat in gesprek is met een jongen uit Denemarken en zij vertellen over hun reis door de Andes. En dat allemaal in de trein van Bangkok naar Chiang Mai. In één woord….geweldig!!!
Maar 762 bochten over 128 kilometers
In Chiang Mai zoeken we een slaapplek. Fit als een hoentje staan we de volgende ochtend te wachten op Jim. Hij is onze gids voor de komende dagen. Onze spullen worden in de jeep geladen. De weg naar Pai is wel een avontuurtje. Het wordt ook wel ‘The 762 curves road’ genoemd. We hebben ze niet nageteld. Dat wil zeggen, ergens bij 90 waren we de tel kwijt en het kunnen er best een paar meer of minder zijn geweest.
Gelukkig loosde Jim de auto heel bekwaam over deze bochtige bergweg. Met zeemansbenen stappen we 2,5 uur later uit op een plek aan de bosrand. Onderaan een smal bergpaadje, in een grote waterplas, ligt een olifant te baden. Een jong olifantje staat erbij te kijken. Onze gids dacht dat wij dit wel leuk zouden vinden. Het waren geen olifanten die in volledige vrijheid leefden maar wel in hun leefomgeving.
Een man was druk bezig om de rug van de olifant in het water te schrobben. We worden gevraagd of we mee wilden helpen. Dan toch maar even de toerist uithangen. Het was onmogelijk te weerstaan om zo’n imposant dier aan te raken. Heel onwerkelijk om ineens met opgerolde broekspijpen in het water te staan en een olifant zijn rug te schrobben met een borstel die zo groot is als een bezem. We zijn nog niet helemaal verlost van deze toeristische attractie. Wat we nog niet weten is dat onze olifant wordt klaargemaakt voor een tochtje door de jungle met ons in zijn nek. Lieve help, wat zit je dan hoog. Rustig en bedachtzaam begint de olifant bergop te lopen. Het pad is amper één meter breed en de olifant is écht veel breder. Het is reuze spannend maar ook vet genieten. Na een uurtje is dit avontuur voorbij. Jim had het toch goed geregeld. De olifant was geen toeristische attractie maar onze transfer van de bewoonde wereld naar de rand van de jungle.
Een flinke boswandeling?
Vanaf hier begint de tocht waarvoor we uiteindelijk gekomen zijn. Onze rugzak om, en de camera’s in de aanslag onderweg naar de Hill Tribe Village. Als het pad bergafwaarts gaat, hebben we echt een stok nodig om op te steunen. We lopen niet, we glibberen en glijden van boom naar boom en stijl naar beneden. Dit is écht iets anders dan een flinke boswandeling. Buiten adem, uitgeput en kletsnat van het zweten, rusten we een paar uur later even uit.
Jim lijkt allerminst vermoeid en verteld ons van alles over het jungle leven. Kevers, spinnen en andere insecten gaan onverstoorbaar hun weg. Jim hakt met een kapmes een hapje uit de bast van een boom. We proeven het witte sap dat uit de boom vloeit. Dit smaakt als pure paracetamol, en dat klopt. Jim vertelt dat als mensen ergens pijn hebben ze iets van dit vocht innemen als pijnstiller. De jungle blijkt één grote apotheek.
Hey ho, let’s go,
Hey ho, let’s go, zegt Jim. Hij stelt ons gerust. Het volgende deel van de tocht hoeven we niet meer stijl naar beneden te lopen. Vanaf nu gaat het alleen nog maar bergop. Mijn hemel, wat een tocht. Onze benen lijken al hun kracht te hebben verloren. Compleet gesloopt komen we tegen de avond aan bij een bamboe hut op palen. Op een open vuurtje pruttelt eten in een ketel. Dankbaar nemen we de maaltijd aan. Geen idee wat we eten maar dit ‘galgenmaal’ smaakt beter dan wat dan ook. Na het eten vallen we in de hut doodmoe op ons matje in slaap. Zagende kevers, gillende gibbons en twee snurkende Limburgers, maken de geluiden voor die nacht in de jungle in Thailand.
De volgende ochtend zitten we al vroeg met een beker koffie bij het vuurtje. Fit, maar eerlijk gezegd, wel met veel spierpijn. De etappe van dag twee is korter en minder zwaar. We lopen langs enorme rijstvelden. Het licht valt uitzonderlijk mooi. Het lijkt wel een zijde doekje dat op de wind over het landschap dwarrelt. We nemen de tijd om te fotograferen. In de verte zien we enkele hutten. The Hill Tripe Village, we zijn er! Het afzien wordt beloond.
Mensen maken groenten schoon, werken in hun bloementuin, kinderen rennen achter elkaar aan en moeders doen de was. Een ouder echtpaar zit tevreden op het stoepje voor hun huis en een lief oud vrouwtje zit achter haar weefgetouw. Door het mooie licht krijgen de dagelijkse dingen een speciale gloed. Onze gepaste terughoudendheid maakt dat we ongestoord mogen fotograferen.
Alweer voelen we ons bevoorrecht om te worden opgenomen in de dagelijkse taferelen. We maken opnames van het vriendelijke oude koppel dat tevreden op het stoepje voor hun huis zit. De vrouw die zit te weven is al weer een halve centimeter verder is met het weven van haar prachtige lap koningsblauwe stof.
We hebben écht afgezien maar mooie mensen ontmoet. Het oog van fotograaf is vreselijk verwend geworden. Op dit moment weten we dat er een schat aan mooie beelden met ons mee zal reizen naar huis. Thuis in het atelier zal het vele uren duren voordat een foto goedgekeurd wordt om aan iedereen te tonen die wil meegenieten van onze reis door Thailand.
