Biografie
1969 - Het begin
Als jongen van 11 jaar mocht is de Agfa Isolet lenen van mijn vader. Een 60 mm rolfilm camera. Volledig handmatig. In 1969 bestonden immers nog geen ‘Automaten’. De scherpstel afstand inschatten en handmatige instellen. De losse Gossen lichtmeter gaf je een indicatie over diafragma en sluitertijd. Dat was alles. Tijdens mijn ‘strooptochten’ met mijn vriendje nam ik de camera mee en fotografeerde wat wij beleefden. De verslaggever was geboren.
Niet elke foto was geweldig. Toch zat er soms wel één tussen die ik bijzonder vond. Trouwens niet alle negatieven werden afgedrukt. Dat zou te kostbaar worden.
1979 - De hobby
Op een dag had ik afgesproken met een vriend. Toen ik bij hem thuiskwam zei zijn moeder: “Wim is nog in de donkere kamer, foto’s aan het afdrukken.” Dat was nieuw voor mij. Zelf foto’s afdrukken. Hoe zou dat gaan? Dat wilde ik wel zien! Onder het mysterieuze rode licht van de doka-lampen was ik getuigen van een fascinerend fenomeen.
Er verdween een wit velletje papier in een bakje met water en heel langzaam verscheen daar een beeld. Dat velletje papier bleek fotopapier te zijn en dat bakje water ontwikkelaar. Wat was ik onder de indruk van wat ik zag.
Het duurde niet lang totdat ik zelf in de kelder een eigen donkere kamer had ingericht. De volgende stap was gezet en de ‘sky’ leek de ‘limit’.
1978 - Stukjes schrijven
Toen ik begin 20 jaar was schreef ik artikelen voor een regionale weekkant. Achteraf, als daar over nadenk moet ik toegeven dat dat schijven maar bijzaak was. Ik wilde dat mensen mijn foto’s konden zien. Dus ik moest een verhaal schrijven zodat ik ook foto kon maken. Alles was nog altijd mijn hobby al hoewel ik er wel al een centje mee bijverdiende.
1980 - De professional
Ik was erg ongelukkig in mijn baan ergens op kantoor. Marion, mijn vrouw, vond dat het tijd werd om iets te gaan doen waar ik plezier in beleefde. Dat was het moment waarop ik besloot om professioneel fotograaf te worden. In november 1980 maakte ik van mijn jarenlange hobby mijn beroep. Spannend!
1985 - De herdershond
Als mensen mij vragen: “Hoe komt het dat jij professioneel fotograaf bent geworden?” Kom ik altijd met het verbazingwekkende antwoord: “…omdat ik een herdershond had.” Ik voerde mijn hond altijd vers vlees van het slachthuis. Dat haalde ik daar zelf op.
Op een dag ontmoette ik daar Peter Roozen. Hij was beroepsfotograaf bij het dagblad. Peter wist dat ik een fanatiek hobby fotograaf was. Het klonk als muziek in mijn oren toen Peter mij vroeg of ik niet een week lang zijn dienst kon overnemen. Hij moest zelf een week weg.
Had ik geen hond gehad was ik Peter daar niet tegen gekomen en was het wellicht allemaal heel anders gegaan.
1985 - De fotojournalist
Mijn werkzaamheden bij de krant breidde zich uit en door mijn contacten had ik inmiddels zeven uitgeverijen als klant. Ik voelde me als een vis in het water. Ik reed met mijn oude Renault-tje door het land en kon elke dag genieten van de onderwerpen die me voor de lens kwamen.
Hier stond een huis in brand en daar was een auto-ongeluk gebeurd. Dan snel naar het gemeentehuis een overzichtsfoto maken van de gemeenteraad. Op zaterdag naar de amateur voetbalwedstrijden en op zondag de eredivisiewedstrijden van Fortuna Sittard. Ik vond het geweldig.
1991 - De leraar
Precies weet het niet meer maar op enig moment werd ik gebeld door de vakschool waar ik zelf mijn diploma had gehaald. Zij wilde mij als docent aan de vakschool. Dat vond ik niet alleen een eer maar ook een geweldige uitdaging. Zo kon ik mijn kennis delen en andere inspireren. Overdag werkte ik in mijn eigen studio en ‘s avonds gaf ik les. Kan het nog mooier? Ik denk het niet!
1993 - De studio
Ik had thuis een kleine studio op zolder. Maar het was altijd een heel gesjouw met spullen twee trappen op. En als ik grotere objecten moest fotograferen, moest ik een grotere ruimte huren, alle studiolampen naar beneden sjouwen, alles opstellen in de gehuurde ruimte, twee uur fotograferen en dan weer vier uur alles opruimen. Zo kon het niet blijven doorgaan.
Zo kon het echt niet doorgaan. Er was al jaren een sporthal in onze straat die niet meer gebruikt werd. Daar begon ik over te dromen. Stel je voor dat ik daar mijn atelier kon hebben. Na een periode van stevige onderhandelingen kon ik het gebouw kopen. Met bloed, zweet en tranen is het mijn vrouw Marion en mij gelukt om de oude sporthal om te toveren tot een echte fotostudio. Toen kreeg ik de bevestiging dat je mag, of beter gezegd, moet durven dromen.
Wordt vervolgd....
Als je meer dan 50 jaar fotografeerd is er een boel te vertellen. Dus mijn bio is nog lang niet af. Dus,…wordt vervolgd.
